ماهنامه وزین مهرنامه، در پنجاهمین شماره خود، ضمن معرفی فصلنامه بهائی شناسی، به نقد و بررسی شکلی و محتوایی آن پرداخته است. بهائی شناسی ضمن تشکر از این معرفی و حمایت معنوی، از نقدهای انجام شده استقبال کرده و تلاش می‌کند تا با بهبود برخی اشکالات گرافیکی، تبویب و همچنین معرفی بیشتر اعلام، بر غنای مطالب خود بیفزاید.
هرچند که یکی از علل تعجیل در انتشار نخستین شماره، جلوگیری از ابطال مجوز نشریه بود، اما شاید علت مهمتر اصرار مدیران بهائی شناسی بر انتشار فصلنامه را بتوان در فعالیتهای تبلیغی بهائیان به ویژه در انتشار گاهنامه‌ها و فصل نامه‌های تبلیغی جستجو کرد. فعالیت‌هایی که متأسفانه با بی اخلاقی‌های حرفه ای نیز همراه است. از قضا در طول دو سال گذشته، بهائیان با وام گرفتن از نام نشریه‌ی وزین مهرنامه و با الهام گرفتن از نوع انتشار مطالب و صفحه آرایی آن، به انتشار گاهنامه ای با عنوان «مهرنامه امری» پرداخته اند که تا کنون ۶ شماره از آن منتشر شده است.
در این گاهنامه، مقالاتی بر علیه باورهای اسلامی و همچنین تبلیغ بهائیت منتشر می‌شود و اخبار جامعه‌ی بهائی، به شکلی یکسویه و تماما به نفع این جریان، مورد تحلیل و ارزیابی قرار می‌گیرد. صرف نظر از آن که این انتخاب نام، بهره بردن از زحمات مسؤولین مهرنامه، بدون اجازه گرفتن از ایشان برای این مهم است، نوع اخبار، مقالات و تحلیل‌های این گاهنامه نیز سؤال برانگیز است. چرا که تمامی اخبار آن به گونه ای است که انگار، بهائیان همچون فرشتگان آسمانی، دائما در حال خدمت به جامعه‌ی بشری هستند و هیچ گونه برخورد، نزاع، کشمکش، اختلاف نظر و یا برخورد تشکیلاتی در این دیانت سازمانی وجود ندارد و هر چه هست، ظلم و بدی جامعه‌ی مسلمان، به بهائیان و بهائیت است!
حال آن که منتقدان بسیاری از درون جامعه‌ی بهائی به نقد روش اداره جامعه‌ی بهائی در ایران و نوع تصمیم گیری‌های بیت العدل اعظم پرداخته اند و شایسته است قبل از طرح اختلافات بهائیت با دیگر ادیان الهی، ابتدا اخلافات اعضای همین آیین در محیطی سالم و آزاد، برطرف گردد و آن گاه نسخه‌ی شفا بخش بهائیت برای سایر ملت‌ها و ادیان، تجویز شود.
اعتراضاتی که به نحوه‌ی اداره‌ی جامعه‌ی بهائیان ایران، اصرار به تبلیغ بهائیت در ایران، نحوه‌ی انتخابات در بیت العدل اعظم و مرد بودن تمامی اعضای آن و…. در میان نواندیشان جامعه‌ی بهائی مطرح است، هرگز در «مهرنامه امری» دارای جایگاه نیست و به نظر می‌رسد، بی اخلاقی ناشی از سوءاستفاده از نام وزین مهرنامه، با سانسور اختلافات و انتقادهای جامعه‌ی بهائی از تشکیلات و مبلغان سرشناس آن، تکمیل شده است.
