از سال ۱۹۶۸ که گروه ۲۷ نفره ایادیان امرالله جای خود را به ۲۷ مشاور قاره‌ای انتصابی داده، برای چندمین بار بیتالعدل اعظم اقدام به افزایش تعداد این مشاوران کرده است تا به‌این‌ترتیب روزبه‌روز بیشتر شاهد فربه شدن نهادهای انتصابی در تشکیلات بهائیت باشیم، آن هم در اوج پروپاگاندا و تبلیغات دموکراسی‌خواهی این فرقه.
عطش بیتالعدل گویا برای افزودن به عدد منتصبان فروکش کردنی نیست و طی تازه‌ترین اقدام در تاریخ ۲۹ اکتبر ۲۰۲۰ طی بیانیه‌ای این افراد را از ۸۱ نفر به ۹۰ نفر افزایش داد.
با نگاهی به فهرست منتشرشدۀ این گروه در این بیانه، از جهت کیفی چندین نکته را می‌توان استنباط کرد. نکتۀ اول آنکه داشتن ریشه ایرانی برای انتصاب در این فهرست یا حتی تکرار حضور در فهرست مشاوران قاره‌ای طی سال‌ها و دوره‌های اخیر یک امتیاز منفی محسوب می‌شده است. به همین دلیل معمولاً بیتالعدل حاضر است یک اروپایی یا آفریقایی تازه‌بهائی‌شدۀ گوش‌به‌فرمان را که تا‌به‌حال هیچ‌گاه نصوص اصیل بهائیت، به‌خصوص نوشته‌های بهاءالله و عبدالبهاء، را نخوانده است، به‌راحتی جایگزین یک ایرانی‌تبار (مانند جبار ایدلخانی) کارکشته در مباحث امری کند، که این نکته خود جای تأمل بسیار دارد. نکتۀ دوم آنکه به‌راحتی می‌توان دریافت بیتالعدل اعظم فقط به دنبال رویه‌های تشکیلاتی است و پوستۀ دین‌گونۀ بهائیت در این حد هم برای بیتالعدل ارزشی ندارد و در انتخاب این مشاوران اطلاعات علمی و مطالعات بهائی و آشنایی با مهد امرالله هیچ ارزش ندارد. فقط و فقط باید مشاور مورداطمینان، در ساختارهای تشکیلاتی و انجام مأموریت‌های اداری موفق عمل کرده باشد. این نکته آنجا اهمیت پیدا می‌کند که بدانیم طی سال‌های فعالیت این نهاد، عملاً افراد تشکیل‌دهندۀ دارالتبلیغ بین‌المللی همگی جزو این گروه بوده‌اند و از میان مردان دارالتبلیغ هم در آینده اعضای جدید بیتالعدل را شاهد خواهیم بود (زنان اجازه حضور در بیتالعدل را ندارند).
از سوی دیگر رشد کمّی گروه مشاوران قاره‌ای که عملاً از زمان پیدایش تا امروز بیش از سه برابر رشد کرده است، نشان می‌دهد که در تشکیلات بهائی، نهاد انتصابی به‌سرعت در حال جایگزین شدن به‌جای نهادهای مثلاً انتخابی است. البته بازهم شاهدیم که از میان همین افراد انتصابی درنهایت گروهی به‌عنوان بیتالعدل نه‌نفره انتخاب می‌شوند و آن را تشکیل خواهند داد.
هم‌زمان، شرح وظایف و عملکرد این گروه انتصابی نیز همواره روبه‌گسترش بوده است. یعنی اگر در نظام‌های پارلمانی جهان با افزایش جمعیت کشورها تعداد نمایندگان انتخابی بیشتر می‌شود، در نظام اختراعی بهائیت، حتی با فرض افزایش میلیونی جمعیت بهائیان، فقط نهادهای انتصابی از جهت کمّی توسعه پیدا می‌کنند!
به عبارت دیگر شاید بزرگ‌ترین کرامت تشکیلات بهائی این باشد که حتی محافل به‌ظاهر انتخابی (که فرایند رای‌گیری آن‌ها مخفیانه است) همیشه محدود به ۹ نفر خواهد بود، اما سازمان‌های انتصابی زیرمجموعۀ بیتالعدل به‌راحتی با ضرایب نه نفر افزایش می‌یابند. این‌گونه است که باید برای اداره جامعه بهائی در حیفا ساختمان‌های عریض و طویلی را با چندین طبقه زیرزمین و کارکنان دائم و موقت داشت و از محل حقوق‌الله همواره هزینه‌های جدیدی را برای اسکان و رفت‌وآمد و … این گروه پرداخت کرد.
