بعد از انتشار هم زمان شماره ۲ و ۳، بسیاری از همراهان بهائی شناسی، با تشویق های دلگرم کننده خود، ما را نواختند و به درستی مسیری که گام در آن نهاده‌ایم، بیش از پیش، مطمئن ساختند. بی‌گمان گفتگوی منطقی و آزادانه، در فضایی تحقیقی و پژوهشی، مهم ترین موضوعی است که در عرصه نقد و بررسی یک تفکر به آن نیاز داریم. بهائی شناسی نیز از روز انتشار نخستین شماره، وجهه همت خود را بر این روش قرار داد و تلاش کرد با ادبیاتی فاخر، به دور از تعصب و قوی شدن رگ های گردن به حجت، تحلیل هایی علمی را به علاقه مندان پژوهش در این عرصه و البته مخاطبان بهائی خود تقدیم کند.
به عنوان مدیر مسئول، حتی پیش از انتشار اولین شماره، انتظار داشتم برخی بهائیان هم وطن، این تلاش را ستیزه‌ای علیه خود قلمداد کرده و با بهائی‌ستیز نامیدن آن، سایر هم کیشان خود را از مطالعه و دقت در مطالب این فصلنامه منصرف کنند، اما دو اتفاق ویژه در این میان، تلخی تحقق این پیش بینی را زدود و کام همکارانم را شیرین کرد:
نخست آنکه برخی بهائیان در نمایشگاه های مختلف کتاب و مطبوعات، با مراجعه به غرفه بهائی‌شناسی باب گفتگو و تبادل اندیشه با کارشناسان این مؤسسه را گشودند که این فتح باب، باعث پیمودن مسیری شد که هنوز نیز ادامه دارد و به باز شدن برخی گره های علمی موجود در ذهن طرفین گفتگو انجامیده است. امیدوارم که ادامه این گفتگوها ـ که متأسفانه با ترس این مراجعه کنندگان از سایر هم کیشان خود و تشکیلات بهائی دنبال می‌شود ـ در آینده موجب گشایش بیشتر در مباحث و برطرف شدن بسیاری از سوء تفاهم ها در ذهن این عزیزان هم وطن و با منطق شود.
دوم آنکه برخی نویسندگان بهائی، دست به قلم بردند و بر مقالات شماره نخست این فصلنامه، نقدهایی نوشتند که در شماره گذشته، پاسخی به نقد آقای تورج امینی درباره مصاحبه آقای احمدپورمرور با محوریت کتاب فرانچسکو فیچیکیا به قلم خانم هدی تفضلی منتشر گردید. هرچند که هنوز واکنشی از سوی آقای امینی نسبت به این پاسخ ملاحظه نکرده‌ایم، اما این گفتگوی علمی را به فال نیک می‌گیریم و امیدواریم که در آینده ادامه داشته باشد. در اثنای انتشار شماره ۲ و ۳، مقاله دیگری از ایشان، یعنی آقای امینی، در نقد مقاله آقای حبیی با محوریت نقد کتاب ایقان منتشر شد. انتشار دومین نقد از ایشان نسبت به مقالات بهائی شناسی، از این جهت که نویسندگان بهائی را بر سر ذوق آورده تا گفتگوها را بر مطلب اصلی مورد اختلاف یعنی دلایل حقانیت یا عدم حقانیت آیین بهائی متمرکز کنند، باعث خوشحالی بیشتر من و همکارانم در بهائی‌شناسی شده است. هرچند که اگر اندکی از تندی قلم در نوشته‌های آقای امینی کاسته شود، می‌توان به آینده بهتر چنین مکاتباتی امیدوارتر بود. به هر روی آقای حبیبی نیز مقاله آقای امینی در نقد مقاله خود را مورد بررسی و توجه قرار داده و بر آن پاسخی نوشته اند که در همین شماره از نظر خوانندگان بهائی شناسی می‌گذرد.
در این شماره همانند شماره های پیشین از مقاله فاضل ارجمند، آقای سید مقداد نبوی در موضوع شهیدان بیان بهره مند شده‌ایم. همچنین تحلیل برخی اخبار مرتبط با جامعه بهائی و نیز نقد و تحلیل و پاسخ به جزوه رفع شبهات، بخش های دیگر این شماره هستند.
سرمقاله این شماره اختصاص به موضوع بسیار مهم توسعه اقتصادی ـ اجتماعی و کاربرد آن در تبلیغات بهائی دارد که موضوع آن را در شماره های بعدی بهائی شناسی پیگیری خواهیم کرد. از پژوهشگرانی که در این حوزه نسبت به تشکیلات بهائی مطالعاتی دارند دعوت می‌شود تا مقالات خود را برای انتشار به بهائی‌شناسی ارسال کنند.
از آنجا که این شماره در ایامی منتشر می‌شود که در آستانه برگزاری جشن‌های ۲۰۰ ساله تولد بهاءالله در سراسر جهان توسط تشکیلات بهائی هستیم، سعی کرده‌‍‌‌ایم تا در این شماره مقالاتی را درباره شخصیت بهاءالله، احکام صادر شده توسط او و تاریخ زندگی اش به خوانندگان تقدیم کنیم.
در اینجا بر خود لازم می‌دانم ضمن شکرگزاری به درگاه حضرت حق، که توفیق ایجاد چنین بستری را برای همکاران بهائی شناسی فراهم نمود، از تمام عزیزانی که با تشویق های خود در این مدت، ما را دلگرم کردند و یا با نقد های دلسوزانه خود، برخی کاستی ها را به ما گوشزد کردند، تشکر کنم و از آنان برای ابراز نظر بیشتر نسبت به مطالب این فصلنامه، دعوت به عمل آورم.
همچنین لازم است یادآور شوم که بهائی‌شناسی آمادگی دارد نوشته های پژوهشگران و صاحب نظران این عرصه را برای عرضه به جامعه علمی کشور منتشر سازد، منوط به آنکه اولاً قواعد علمی در نگارش مقالات رعایت شود و ثانیاً در آن از هرگونه بی احترامی نسبت به هم وطنان بهائی پرهیز شود. بیان این نکته خالی از لطف نیست که بهائی‌شناسی، هرگز در پی ستیزه با هم وطنان بهائی خود نبوده و نیست؛ بلکه آنان را دارای اشتباهات عقیدتی و فکری می‌داند و بهترین راه رفع این مشکلات را گفتگوی سازنده، جدی، منطقی و به دور از هیاهوهای رایج و غوغا سالاری می‌پندارد و در این مسیر، به برخی بد اخلاقی های معدودی از بهائیان توجه نکرده، از آن دلسرد نمی‌شود، بلکه چشم امید خود را به بهائیانی دوخته که علی‌رغم برخی تحریم ها، همچنان مطالب این نشریه را پیگیری و دربارۀ آن، منصفانه قضاوت و ابراز نظر می‌کنند.
مدیر مسئول
