خداوند متعال خیرخواه انسان‌ها است و هرگز بدی را برای آن‌ها نمی‌پسندد. این نکته‌ای است که عقل سلیم به آن حکم می‌کند. عموم انسان‌ها به خداوند معتقدند، او را دوست دارند، خواسته‌ها و نیازهایشان را با او در میان گذاشته و با او ارتباطی صمیمانه برقرار می‌کنند. با نگاه به خود، می‌یابیم که خداوند امکانات فراوانی را در اختیار ما قرار داده است و ارزش نعمت‌هایی را که بدون درخواست، به ما عطا و بخشش شده، درک می‌کنیم. نعمت‌های وجودی ما با هیچ‌کدام از ارزش‌های دنیایی قابل مقایسه نیست. جسم و جان و اعضای بدن، علم، عقل، وجدان و فطرت را نمی‌توان ارزش‌گذاری کرد.
بنابراین، اولین اقدام ما باید تشکر و سپاسگزاری از خالق یگانه باشد. انسان خردمند و باوجدان، بنا بر فطرت الهی بر خود لازم می‌داند که از پروردگار خویش سپاسگزاری نماید و همواره خود را موظف به انجام این امر مهم اخلاقی و فطری می‌داند. سپاسگزاری از خالق و رازق یکتا باید به‌صورت یک عادت پسندیده و خصلت شایسته در زندگی ما جریان داشته باشد تا به‌عنوان یک پدیدۀ فطری، وجدانی و اجتماعی کارساز، زندگی فردی و اجتماعیِ ما را سامان دهد.
اقدام دوم پس از سپاسگزاریِ پیوسته از پروردگار مهربان، اینکه باید اندیشید که او در قبال عطای نعمت‌های فراوان چه انتظاری از ما دارد؟ به بیان دیگر، ما در مقابل انبوه نعمت‌ها و لطف‌های بی‌شمار او چه وظایفی داریم؟ ایزد متعال عملِ بیهوده و بی‌فایده ندارد. هر فعلی و خلقتی، با حسابی دقیق، ظریف و حکیمانه صورت گرفته است، اگرچه ممکن است بسیاری از لطائف و حساب‌ها و حکمت‌ها را درنیابیم، امّا چون او را حکیم می‌دانیم، دربرابر عمل حکیمانه و هدفمند او سر تعظیم فرود می‌آوریم.
خواست خداوند برای مخلوقات، به‌ویژه انسان، ارزشمدار کردن اوست، تا ارزشمندانه عمل کند و اندیشمندانه به خود و داشته‌های خود توجّه کند، آنچه را که دارد بپذیرد و دوست بدارد و دیگران را هم دوست داشته و به آن‌ها احترام بگذارد. ارزشمندی همین است. لذا در اقدام دوم، باید خود را ارزشمدار، بیدار، زنده و هوشمند ببینیم و همواره ارزشمندانه عمل کنیم، دیگران را هم ارزشمدار کنیم و فرهنگ ارزش‌مداری را در خود نهادینه کنیم. ادب و آداب و احترام انسانی و خدایی را رعایت کنیم و هرگز به خود اجازۀ توهین به دیگران را ندهیم. لازمۀ سپاسگزاری، انجام عملِ خداپسندانه است که سبب خرسندی پروردگار و آرامش، امنیت و سرفرازی جامعۀ بشری خواهد شد.
شایسته است که انسان‌ها پروردگار خود را دوست بدارند و آنچه را که او می‌پسندد، بپسندند. به همین دلیل، عاقلانه و منصفانه است که همراه با «خدادوستی»، به فرستادگان الهی و هرآنچه حقیقتاً از جانب اوست، علاقه‌مند باشند. خالق یکتا برای ایجاد آرامش، امنیت و رشد و سرفرازی و سعادتمندی جامعۀ انسانی، فرستادگان و سفیرانی انتخاب نمود که پیام خداوند را همراه با آسمانی، روشن، شفاف و رسا، به مردم برسانند و کلام خدا را برای آن‌ها بیان کرده و آشکار نمایند.
در کنار توجه به آنچه گفته شد، باید بدانیم که انسان همواره دو مزاحم دارد، نفس امّاره و شیطان، که به‌طور جدّی و پیوسته با انسان‌ها بر سر هرآنچه خدایی است، جنگ و ستیز دارند و با انواع وسوسه‌ها مزاحم انسان هستند. بسیار مهم است که ما به پروردگارمان اعتماد و حسن‌ظنّ داشته و باور کنیم که علی‌رغم حضور همیشگیِ نفس امّاره و شیطان، خداوند بنده‌ای را که از او پناه و کمک بخواهد، رها نمی‌کند.
خدای توانا پس از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم، برگزیدگانی فرهیخته، دانا و معصوم را که هرگز گناه و معصیت ندارند و هرگز ظالم نبودند و نیستند، به‌عنوان جانشینان رسولش برگزید. افتخار جامعۀ بشری به این است که سفیران و برگزیدگان الهی را دوست داشته باشند و تلاش کنند مطابق کردار و گفتار ایشان عمل کنند و آنان را راهنما و الگوی زندگی قرار دهند. آخرین و دوازدهمین جانشین ایشان، امام مهدی، حضرت محمدبن‌الحسن العسکری عجل الله تعالی فرجه الشریف، تنها باقی‌ماندۀ الهی است که امنیت، آرامش و سرفرازی جامعۀ بشری به دست توانمند و قدرت خدایی ایشان، قطعاً و یقیناً برقرار خواهد شد.
خداوند متعال محبّت و علاقه و معرفت خود و پیامبر اکرم و امامان معصوم ازجمله امام دوازدهم، امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف، را در وجود و فطرت انسان‌ها جای داده و نهادینه کرده است، ازاین‌رو شایسته است که ما اطلاعات کافی در شناخت امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف داشته باشیم. ایشان شهریار هستی است و تمام شؤونات امامت و ولایت الهی را در زمان غیبتشان در اختیار دارند. اکنون امامت می‌کنند، مقام سرپرستی دارند، هدایت می‌کنند، پناهگاه هستند و پناه می‌دهند، منجی هستند و نجات می‌دهند، کریم هستند و می‌بخشند، راهگشا و هدایتگر هستند، گره‌گشا و همراه و رفیق مهربان هستند و دستگیری مادی و معنوی می‌کنند، جوانمرد و خیرخواه و خیررسان هستند، افتخارات الهی دارند، افتخارآفرین و مایۀ افتخار انسان‌ها هستند.
چه نیکوست با روحیۀ سپاسگزاری و تشکر از پروردگار مهربان، با امام زمان رابطۀ دوستانه و صمیمانه برقرار کنیم و بیشتر دربارۀ حضرتشان تحقیق و مطالعه و گفت‌وگو کنیم. تمام خواسته‌ها و نیازها و آرزوها و سخنانِ دل را با ایشان درمیان بگذاریم و با ایشان ارتباط پیوسته داشته و همواره احساس حضورشان را دست‌مایۀ وجودمان و زندگی‌مان کنیم. در رفتار و گفتار، مطابق رضای امام، همت استوار و پایدار داشته باشیم، تا اولاً: گرفتار مدعیان دروغین و شبهات و ایرادات نفس امّاره و شیطان و تبلیغات سوء دیگران نشویم و در اعتقاداتمان محکم و استوار باشیم. ثانیاً: به همراه اعمال شایستۀ خود، برای برقراری آرامش، امنیت و سرافرازی جامعۀ انسانی، از خالق مهربانی عاجزانه درخواست کنیم که هرچه زودتر و زودتر در فرج و ظهور امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف تعجیل فرماید و همان طور که فرموده‌اند، برای ظهور ایشان بسیار دعا کنیم. امید آنکه به‌زودیِ زود شاهد آرامش، امنیت و سرافرازی جامعۀ انسانی با ظهور امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف باشیم.
